Kootwijkerbroek
22 Augustus 2004
Spanning en avontuur!
Eigenlijk zouden pappa en
Laudine rijden, maar doordat Laudine ziek was heb ik gereden en heeft zij waar
ze kon gegroomd en kon ze tussendoor lekker uitrusten in de auto.
Het was Patents eerste wedstrijd als ruin, ik was best benieuwd hoe hij zich zou
gedragen.
We reden de klasse II. Om Patent weer klasse III startgerechtigd te krijgen, hij
was zoals jullie weten begin dit jaar afgekeurd en moest er eentje inhalen om
weer klasse III
wedstrijden te mogen rijden.
Aan het begin was Patent best druk, dat kwam waarschijnlijk doordat ik toch wel
best gespannen was. Aan het begin vond Patent het best spannend, de
massastart vooral, toen de
paarden meer verdeeld waren en wij met z'n tweeën reden werd hij veel rustiger en werd hij weer de Patent die ik gewend ben. Naar de vetgate toe
ging alles prima. We reden de hele tijd een vlak tempo, de paarden draafden lekker de hele tijd zonder veel verandering.
Voor de vetgate begonnen we de eerste mensen in te halen die aan het begin
als gekken waren weggegaan... En in de vetgate hebben we er waarschijnlijk
weer een hoop ingehaald doordat wij met onze paarden bijna meteen konden
doorlopen naar de keuring, ze hadden namelijk gelijk een goede lage
hartslag. Alles was daar goed, dus konden wij daarna de paarden lekker gaan
verzorgen.
Daarna hebben we ze goed verzorgd en voor ik het wist moest ik er alweer op.
Na de vetgate hebben we de paarden al heel snel lekker laten canteren, een
rustig handgalopje lange periode blijven doen.
Voor de finish werd het ook weer tactisch, we hadden twee dames ingehaald en we wisten dat ze er niet ver achter zaten dus probeerden ervoor te blijven.
Helaas hadden ze ons vlakvoor de finish weer te pakken...
Pappa zei de hele tijd tegen mij dat Patent er wel voor mocht gaan en ik maar moest proberen de sprint die ging komen te winnen. En inderdaad, het
werd een eindsprint, dat hadden we eigenlijk nooit gedaan en het ging écht
hard... Dat ging dus mis... Er reden een paar mensen uit klasse I en die
moeten bij de finish onder een bepaalde hartslag zitten. Die mensen schrokken van de paarden die er héél hard voorbij kwamen en pappa lag in
vierde positie en een beetje achter. Een van die mensen draaide dus na de
eerste drie paarden haar paard dwars op het pad om af te stappen. Toen moesten pappa en Voltrack er nog langs... Voltrack schrok daarvan en sprong
dus opzij, het fietspad dat ernaast lag op... Er stonden paaltjes naast en
pappa wilde in ieder geval daar niet op vallen. En hij heeft zich toen maar
op het fietspad laten vallen...
Ik voelde eigenlijk al aankomen dat het fout zou gaan en was Patent dus al aan het terug nemen. Je wil niet weten hoe het is als je je vader stil op
het fietspad ziet liggen... Ik dacht minstens dat hij of dood was, of op de
Intensive care terecht zou komen... Voltrack galopeerde ondertussen nog door
maar remde al af omdat hij door had dat Patent gestopt was. Gelukkig ging
hij gras staan eten en ik was van Patent afgesprongen. Snel heb ik hem
gevangen en ben al huilend richting de finish gelopen en heb een hele hoop
gebrabbeld tegen de mensen die me tegemoet kwamen. Gelukkig kwamen Laudine
en Anouk, mijn grooms aanrennen. Anouk nam Voltrack van me over en Laudine rende naar pappa, waar inmiddels al heel wat mensen stonden. Anouk liep met
Voltrack er ook heen en van Laudine moest ik weer op Patent en over de
finish gaan. De wedstrijd ging er inmiddels om dat Patent goedgekeurd zou
finishen zodat hij weer klasse III mocht lopen. Dus dat heb ik gedaan en
toen ik er weer af was zag ik dat pappa alweer op het paard zat.
Hij had namelijk ook nagedacht en wilde niet die 55 km voor niks gereden
hebben! Natuurlijk had hij wel pijn, maar uiteindelijk zijn we wel goed gefinisht en bij de nakeuring (halfuur na finishing moet het paard weer
helemaal medisch gekeurd) zijn de paarden ook helemaal goed gekeurd.
Ik moet toch zeggen dat ik liever zelf val dan dat ik pappa zie vallen...
Als ik zelf val weet ik tenminste hoe het is, maar als hij daar ligt kan ik
alleen maar gokken...
Ik ben 11e geworden met een gemiddelde snelheid van 16,096 km/h en pappa 12e
met een snelheid van 15,942 km/h
Het blijkt dat we het tweede stuk bijna 20
km/h gegaan zijn... Dat komt omdat we dus zoveel gegalopeerd hebben... Het eerste stuk is maar 14,35 km/h gegaan en het tweede dus 19,45 km/h, extreem
negatief verval dus en we hadden het, vind ik dan, wel wat beter kunnen verdelen. En 19 km/h vind ik absurt hard eigenlijk... Verder heb ik (of moet
k zeggen: we?) geleerd dat een eindsprint dus eigenlijk nooit verantwoord
is... Eigenlijk is er altijd wel iets waardoor het gevaarlijk is (paaltjes langs een fietspad, pad niet breed genoeg enzovoort enzovoort), en als het
pad al heel goed is, rijden er eigenlijk altijd wel klasse I ruiters die ervan schrikken en er niet op bedacht zijn... Ik vraag me af of ik ooit nog
wel een eindsprintje zal doen, misschien bij de Fasnatrail ofzo, daar is het
heel goed te doen omdat dat een breed grasveld/pad is en er zijn alleen maar
klasse III en IV wedstrijden, mensen die er zelf vaak ook ervaring mee
hebben... Geen eindsprint voor mij meer dus, ik loop wel weg een tijd vóór
de finish, en als dat niet lukt, tja, dan zie ik het wel!
Voor een haardroger ga ik niet mijn leven riskeren...